نگرانم!

گر خاطرتان باشد چند روز پیش در لاین یک نظرخواهی با این عنوان داشتیم: نظر شما درباره افزایش ظرفیت پیام نور و پردیس ها چیست؟…ممنونم از اینکه مشارکت کردید…این هم نظر بنده که با کمی پارتی بازی به یک پست تبدیلش کردم :)

نیاز جهانی به دانستن!

همه باید بدانند ! زن و مرد، پیر و جوان، همه و همه!

دنیا دنیای دانستن است و کسی که نمی داند مرگ او حتمی است!

مادران بسیاری از ما خانه دار بودند و چه مادران خوبی! اما زمانه عوض شد. زنان همه به سمت تحصیلات رفتند. حتی یک خانه دار دیگر نمی تواند یک خانه دار تحصیل نکرده باشد. خانه داری شریف ترین شغل دنیاست از نظر من که یک زن هستم و تحصیلات عالی هم دارم و تا اخرین لحظه عمر اگر هزاران مدرک دیگر بگیرم همین نظر رو دارم! خوب حالا چون من به خانه داری علاقه دارم باید یادگیری رو رها کنم؟ ابدا!!! اگر رها کنم نخواهم دانست و اگر ندانم مرگم حتمی است!

یمن! یمن!  یک کشور ضعیف که نمی تواند از مردمش دفاع کند تا حداقل نفس بکشند! چرا؟ چون در این دنیای کوچک، و در این دهکده جهانی، ضعیف بود! نمی دانست! تو نمی توانی یک کشور ضعیف باشی و انتظار پیروزی داشته باشی، انتظار مقابله با اقتدار!

فکر میکنم مقدمه حرفهام رو گفتم و حالا اصل حرف!

هر کسی در زندگی هدفی دارد قطعا هدف همه درس نیست، هدفش دانشگاه برتر نیست…هر کسی شرایطی دارد قطعا هر کسی شرایط مطالعه یک رتبه تک رقمی را ندارد….اما آیا محکوم است به ندانستن؟؟ اگر مادر من بخواهد روانشناسی بخواند با چند فرزند و یک عالمه کار باید بنشیند و عزا بگیرد و همیشه حسرت یاد گرفتن داشته باشد؟؟ …نه! مادر من می تواند تا جایی که امکانش باشه یاد بگیرد، میتواند کتاب بخواند، دانشگاه برود، لازم نیست که سر کلاس فلان استاد بنشیند..رفتن به دانشگاه خودش تجربه است…دانشگاه یک محیط اجتماعی است مثل محیط کار، مثل باشگاه ، مثل گروه دوستی…در دانشگاه فقط درس نمی خوانیم رشد می کنیم، خودمان را می شناسیم، مردم را میشناسیم… شدیدا با کسانی که با ظرفیت بالای دانشجو گرفتن مخالف هستند، مخالفم! من جزو کسانی هستم که معتقدم خیلی ها محیط های اجتماعی غنی برای رشد ندارند و دانشگاه یکی از این محیط هاست، پیام نور و پردیس و روزانه و شبانه ندارد..اگر فرزندم علاقه نداشته باشد که رتبه تک رقمی شود و کار نکند و …مجبورش میکنم حداقل هر جا شده دانشگاه برود! تا یاد بگیرد چطور با دیگران صحبت کند، به دیگران احترام بگذارد، هیجانش را در روابط کنترل کند، خودخواهی اش را کنار بگذارد، بداند هزاران عقیده و هزاران آدم متفاوت از او وجود دارند!…نه برای اینکه یک سری کتاب را حفظ کند، استاد شود و ….پس مخالف کسانی هستم که با افزایش ظرفیت پیام نور مخالف اند!

اما به همین اندازه هم مخالفم با مدیرانی که نسنجیده و بی فکر از یک دانشجوی ساده و بی دانش یک روان شناس پرمدعا می سازند! مخالفم با دانشجویی که هنوز جوهر مدرک خشک نشده ادعای درمان دارد و کلمه “نمی دانم” بلد نیست! دقت کنید که این دانشجوی ساده می تواند فارغ التحصیل دانشگاه تهران باشد یا پیام نور……گرچه نمی توانیم انکار کنیم که کسی که برای ورود به دانشگاه برتر تلاش کرده، درس خوانده، انگیزه دارد، علاقه دارد، …به احتمال بیشتری برای کسب مهارت در رشته اش تلاش خواهد کرد و روانشناس بهتری خواهد بود اما این قطعا یک اصل نیست! می توانم مثال های نقض این به اصطلاح اصل را برایتان بیاورم!…فکر نمی کنم مسئولان هم انتظار داشته باشند که از هر یک از این دانشجویان یک روانشناس حاصل شود! افزایش ظرفیت ها به معنی افزایش روانشناسان و افزایش پروانه های اشتغال نیست. شاهدش در سخت گیرانه تر شدن منطقی پروانه اشتغال برای تغییر رشته ای هاست. افزایش ظرفیت ها برای افزایش دانستن است حتی ذره ای!

 یک تغییر رشته ای چه گناهی کرده که کارشناسی را غلط انتخاب کرده یا بهتر بگویم برایش انتخاب کرده اند؟! زندگی همیشه عرصه تصمیم گیری است و شجاع تر از کسی که برای عوض کردن مسیر زندگی اش تلاش می کند کسی را نمیشناسم! پس چرا مخالف ورودشان هستید؟ درست است که این رشته حساس است، در این میان کسانی هم هستند که به دلیل مشکلات شخصی خودشان وارد رشته روانشناسی می شوند و می دانیم که هستند از این نمونه ها و البته در خود دانشجویان مرتبط هم هستند (دقت کنید که هیچ جا هیچ اصلی نداریم). در این باره هم هیچ قانونی نیست همانطور که بسیار هم مثال داریم از تغییر رشته ای هایی که روانشناسان موفقی هستند.

این تنها وظیفه مسئولان در حیطه روانشناسی است که در ازای هر مدرکی که به هر شخصی می دهند (از هر دانشگاهی، از هر رشته ای) دقت به خرج دهند و نگران باشند! اگر ظرفیت را بالا می برند، تغییر رشته ای می پذیرند، بدون گرفتن تست جامع از هر کسی یک درمانگر و دکتر می سازند، نگران باشند! نگران ادعاهای بی جا، مطب های تزیینی، مشکلات شخصیتی، موج شکایات مراجعان و … مشخص کنند که از این دانشجو چه انتظاری دارند؟ چه آینده ای برایش در نظر گرفته اند؟ و در راستای همان انتظار آموزشش دهند! امیدواریم که اینطور باشد…

و وظیفه ماست که به فکر مردم و مراجعانمان باشیم و بخاطر رفع نیازهای خودخواهانه مان آنها را به بازی نگیریم! روانشناسی حیطه گسترده ای است و همه نباید درمانگر باشند! و  اگر می خواهی درمانگر باشی قبل از آن قطعا یک مراجع هستی!…

و اما درباره پردیس ها! هنوز نظرات متناقضی دارم :)

پایان ندارد شاید روزی حرفم را عوض کردم!

اخبار کنکور کارشناسی ارشد روانشناسی و کنکور دکترای روانشناسی اینجا بخوانید .