آسیب شناسی فناوری؛ پیامدهای روانی و راهکارهای درمان

معرفی کتاب

در دنیایی که همه‌چیز در یک طیف دوقطبی مثبت و منفی قرار گرفته است، دکتر روزن به همراه همکاران خود در کتاب آسیب‌شناسی فناوری با نگاهی تیزبینانه به شرح اختلال‌ها و آسیب‌هایی که به‌تدریج تکنولوژی و فناوری‌های ارتباطی نوین وارد زندگی انسان کرده است، می‌پردازد.

فناوری و تکنولوژی‌هایی که در اصل جهت تسهیل زندگی به مدد انسان آمده اند، نیز در بطن خود معایب و آسیب‌هایی به همراه خواهند داشت. معایبی همچون تنهایی، انزوا، تاب‌آوری کمتر و … . این کتاب در 12 فصل به بررسی پیوند میان اختلالات روانی و شیوۀ به کارگیری فناوری‌ها و رسانه‌ها می‌پردازد.

در 10 فصل از این کتاب نویسندگان با استناد به مطالعات و پژوهش‌های انجام شده به یک فناوری‌پریشی به‌خصوص اشاره می‌کند و در ادامه راهکارهای عملیاتی و ساده‌ای را جهت کم‌رنگ کردن یا در امان ماندن از آن‌ها ارائه می‌دهند.

نویسندگان در این کتاب سه هدف را دنبال می‌کنند: کارکرد عمومی، کارکرد اصلاحی-درمانی و کارکرد پژوهشی به این ترتیب می‌توان گفت که نویسندگان طیف وسیعی از مخاطبین را با نیازهای مختلف در نظر گرفته‌اند.

ازآنجایی‌که این کتاب یکی از معدود کتاب‌هایی است که به موضوع جدید «فناوری‌پریشی» می‌پردازد، نویسندگان جهت افزایش اعتبار مباحث خود تلاش کرده اند از مقالات جدید و به‌روزی که تا سال چاپ کتاب منتشر شده است، بهره ببرند.

مخاطبین می‌توانند تمامی این منابع را به تفکیک فصول در انتهای کتاب مشاهده کنند. از دیگر ویژگی‌های مثبت این کتاب می‌توان به ترجمۀ دقیق و روان، ارائۀ جدول و نمودار جهت خلاصه کردن و مشخص کردن مطالب مهم، بیان مثال‌ به فراخور موضوع و نیاز مخاطب و انسجام درونی محتوا اشاره کرد.

این کتاب برای چه افرادی مناسب است؟

همان‌طور که اشاره شد مخاطبین این کتاب شامل عموم افراد هستند؛ کسانی که دغدغۀ به‌روز کردن دانش خود را در زمینۀ ارتباط فناوری با سلامت روان دارند.

توضیحات تکمیلی

دکتر لری روزن، روانشناس فعال در حوزۀ مطالعات بین‌رشته‌ای فناوری و روان‌شناسی است. او به همراه دکتر نانسی چیور و مارک کریر اقدام به تألیف کتاب فوق کرده اند. این کتاب به پیشنهاد دکتر علی دلاور، توسط سیدرضا فاضل رضوی ترجمه و توسط انتشارات ارسباران چاپ و منتشر شده است.

بریدۀ کتاب

پس از فراگیر شدن اینترنت و در دسترس قرار گرفتن اطلاعات مربوط به سلامتی در محیط رسانه‌های نوین، به‌سادگی می‌توان دید که چگونه یک نفر می‌تواند باورهای توخالی دربارۀ بیمار بودنش را حفظ کند و آن‌ها را به کمک اطلاعاتی که از جست‌وجوهای اینترنتی به دست می‌آورد، تقویت نماید. دیر زمانی است که کسانی که به «خودبیمارانگاری» دچارند در پیرامون ما دیده می‌شوند اما آسانی و سرعت دستیابی به اطلاعات پدیدۀ تازه‌ای است.