آشنایی با روان‌ – آسیب شناسی عمومی – یاسپرس

آشنایی با محتوای کتاب

کتابی که پیش‌ روی شماست، هم در عنوان و هم در اسم نویسنده، جزو آثار کمترشناخته‌شده‌ی حوزه‌ی روانشناسی در ایران است؛ نه «روان-‌آسیب‌شناسی عمومی»، عبارت چندان مأنوسی برای مخاطب فارسی‌زبان به‌شمار می‌رود و نه اسم «کارل یاسپرس»، درمقام صاحب‌نظر حوزه‌ی آسیب‌شناسی روانی، به گوش آشناست. مخاطبان فلسفه، یاسپرس را با دو مفهوم پدیدارشناسی و اگزیستانسیالیسم می‌شناسند. حال آن‌که این فیلسوف، فعالیت حرفه‌ای‌اش را به‌عنوان روان‌پزشک آغاز کرد، در آسیب‌شناسی روانی و طبقه‌بندی اختلالات روانی نقشی هم‌رده‌ی پایه‌گذاران این حیطه داشت و بعد از این‌ها بود که سر از دنیای فلسفه درآورد. با این توضیح معلوم می‌شود که مطالعه در زمینه‌ی روانشناسی، بدون شناخت دیدگاه‌های یاسپرس، مطالعه‌ای ناقص و ناکافی خواهدبود. کتاب حاضر، وقتی در سال 1913 منتشر شد، تأثیر مهمی بر تعریف روان‌پزشکان از نشانه‌ها، واقعیت‌ها، تجربه‌ی ذهنی، طبقه‌بندی و تشخیص داشت. یاسپرس با تأکید بر تجربه‌ی ذهنی، آسیب‌شناسی را تلاشی برای روشن کردن تجربیات درونی بیمار می‌دانست.

گروه هدف کتاب

دانشجویان رشته‌های روانشناسی و روان‌پزشکی ازحیث آشنایی مبانی آسیب‌شناسی روانی، از این کتاب بهره می‌برند و دانشجویان فلسفه، از رهگذر کتاب حاضر، یاسپرس روان‌پزشک را خواهندشناخت.

نقاط قوت و ضعف کتاب

ترجمه کردن چنین اثری که درعین پراهمیت بودن ناشناخته است، خود به‌تنهایی نقطه‌ی قوت کتاب به‌شمار می‌رود. هرچند شاید بهتر بود با توجه به متن سنگین کتاب، با پانویس‌ها و توضیحات تکمیلی -حتی به‌بهای افزایش حجم- برای آسان‌فهم شدن مطالب تلاش می‌شد.

بریده‌ای از کتاب

آیا تجربه ما را گسترده‌تر و مهارت ما را بیشتر می‌کند؟ یا این‌که به خلأیی از انتزاع‌ها منتهی می‌شود و به این نحو ما را به عقیده‌ها و طرح‌های روی کاغذ گیر می‌اندازد و سردرگم می‌کند که ما ناگهان خود را در جهانی دور از آن‌چه می‌بینیم یا انجام می‌دهیم، بیابیم درحالی‌که از یک خلأ دیگر حرکت می‌کنیم. طبق نظر کانت، عقیده‌ی کارشناس و فرد مجرب در دادگاه‌ها درمورد وضعیت‌های روانی باید در محدوده‌ی صلاحیت نظام فلسفی باشد… در عمل البته چنین نیست… . درعین‌حال حکم کانت از این نظر موجه است که صلاحیت روان‌پزشک واقعا متناسب با این است که تا چه حد آموزش و آگاهی‌اش، وی را برای تعلق به نظام فلسفی، صاحب صلاحیت می‌کند و این هدف در جایی که او سیستم فلسفی معینی را از حفظ بیاموزد و آن را به‌صورت خودکار به‌کار ببرد محقق نمی‌شود (همان‌طور که در تاریخ روان‌پزشکی روی داده‌است). این موضوع از این‌که او اصلا چیزی را نیاموزد بدتر است.