روانشناسی نابهنجاری جلد اول – کومر

آشنایی با محتوای کتاب

«روانشناسی نابهنجاری»، مجموعه‌ای دوجلدی است که به‌همت انتشارات دانشگاه تهران، در حوزۀ آسیب‌شناسی روانی منتشر شده‌است. این کتاب، با درنظر داشتن راهنمای تشخیصی و آماری DSM-5، اختلالات روانی را در 19 فصل توضیح می‌دهد. کتاب حاضر که 13 فصل این مجموعه را به خود اختصاص داده‌است، در چهار فصل ابتدایی به معرفی تاریخچه و مدل‌های نابهنجاری و انواع پژوهش در آسیب‌های روانی می‌پردازد و در فصول بعد، هفت گروه از اختلالات روان‌شناختی را به‌تفصیل (شامل علایم، سبب‌شناسی و درمان) بررسی می‌کند. با توجه به اهمیت آسیب‌شناسی روانی در حوزه‌های مرتبط با بهداشت روان، منابع متعددی در حوزۀ نابهنجاری، تألیف شده‌اند که خوانندگان بنا بر اهداف مطالعاتی‌شان می‌توانند ازبین آن‌ها، مناسب‌ترینشان را انتخاب کنند. مجموعۀ موردبحث، با افزودن مباحث تکمیلی به اطلاعات دی‌اس‌امی، آسیب‌شناسی را به درسی خواندنی و جالب، بدل کرده‌است.

گروه هدف کتاب

«روانشناسی نابهنجاری» برای گروه هدف دانشجویان و اساتید روانشناسی و روان‌پزشکی نوشته شده‌است. درمانگران مشغول‌به‌کار هم می‌توانند از خواندن این کتاب، برای ارتقاء دانش و به‌روز کردن اطلاعاتشان بهره ببرند.

نقاط قوت و ضعف کتاب

کتاب حاضر، مجموعۀ کاملی است از نظریه‌ها و درمان‌های روان‌شناختی که تمام مدل‌های اصلی یعنی روان‌شناختی، زیستی و اجتماعی-فرهنگی را شامل می‌شود، بدون آن‌که نسبت به هیچ‌کدام سوگیری یا تعصبی نشان بدهد. مثال‌های بالینی متنوع که در سرتاسر کتاب وجود دارند، به خواننده کمک می‌کنند مباحث تئوریک را به‌طور عینی و ملموس درک کنند.

بریده‌ای از کتاب

نظریه‌پردازان روان‌پویشی  بر این باورند که اختلالات تجزیه‌ای از سرکوبی یعنی اساسی‌ترین مکانیسم دفاعی ایگو ناشی می‌‎شود. افراد با پیشگیری ناخودآگاه از ورود خاطرات، افکار یا تکانه‌های دردناک به سطح آگاهی با اضطراب مقابله می‌کنند. همۀ افراد تاحددودی از سرکوب استفاده می‌کنند اما تصور می‌رود افراد مبتلا به آمنزی تجزیه‌ای و اختلال هویت تجزیه‌ای به‌شکل افراطی خاطرات خود را سرکوب می‌کنند (هندرسون، 2010؛ فایک، 2002). در دیدگاه روان‌پویشی، آمنزی تجزیه‌ای بخشی از سرکوب عظیمی است که در آن فرد ناخودآگاه خاطرات مربوط به یک رویداد بسیار ناراحت‌کننده را به‌منظور اجتناب از ترس ناشی از مواجه شدن با آن مسدود می‌کند (کی کوچی و همکاران، 2010). ممکن است سرکوبی تنها شیوۀ محافظتی او درمقابل اضطراب مستأصل‌کننده باشد.