مبانی گروه‌ درمانی

آشنایی با محتوای کتاب

درمانگر گاهی درخلال فرایند درمان فردی به این نتیجه می‌رسد که اضافه کردن گروه‌درمانی می‌تواند به مراجع در مدیریت کردن مسائلش، بیشتر کمک کند. در چنین مواقعی، پیشنهاد جلسات درمان گروهی مطرح می‌شود که گرچه در اصول و مبانی حرفه‌ای با درمان فردی مشترک است اما جزئیات خاص خودش را دارد. کتاب «مبانی گروه‌درمانی؛ راهنمای عملی برای گروه‌درمانی اثربخش»، آن‌چه را که برای این نوع درمان لازم است، دراختیار خواننده قرار می‌دهد؛ تشکیل گروه، چه شرایطی دارد؟ کسب آمادگی برای حضور در گروه چطور ممکن می‌شود؟ عوامل درمانی در گروه چطور عمل می‌کنند؟ درمانگر به چه ترتیبی می‌تواند بر خود نظارت داشته‌باشد؟ چالش‌هایی که در جلسات گروه‌درمانی ممکن است پیش بیاید و موقعیت‌های روانشناختی که درمان گروهی در آن‌ها موثرتر است، از دیگر موضوعاتی است که «مبانی گروه‌درمانی» به آن‌ها می‌پردازد.

گروه هدف کتاب

دانشجویان روانشناسی و درمانگرانی که به‌تازگی کارشان را شروع کرده‌اند، با مطالعه‌ی این کتاب می‌توانند با مبانی گروه‌درمانی به‌طور خلاصه آشنا شوند. درمانگرانِ باسابقه‌ای که می‌خواهند عملکرد بهتری در گروه داشته‌باشند هم از این کتاب، بهره خواهندبرد.

نقاط قوت و ضعف کتاب

«مبانی گروه‌درمانی»، اطلاعات خوبی برای شروع آموزش به خواننده می‌دهد اما کتاب، ازحیث جنبه‌ی فرهنگی، برای مخاطب فارسی‌زبان، دشوار است. کار سخت مترجم‌ها در برگردانِ منابع آکادمیک به زبان فارسی این است که باید بین پایبندی به اصل منبع و نزدیک کردن محتوا به جامعه به اقتضائات جامعه‌ی ایرانی، دست به انتخاب بزنند. نداشتن فهرست منابع به تفکیک فصل‌بندی کتاب، یکی دیگر از نقدهای وارد به «مبانی گروه‌درمانی» است.

بریده‌ای از کتاب

همچنان که اعضا روابطشان را با یکدیگر افزایش می‌دهند، یک اشتیاق طبیعی برای روابط فراتر از گروه هم پدید می‌آید. با این‌حال، در بسیاری از گروه‌ها درمانگر قانون منع ارتباط را به چند دلیل مطرح می‌کند. اول، ارتباط در بین اعضا با تلاش‌های گروه برای مقابله‌ی موفقیت‌آمیز با مشکلات پدیدآمده در گروه تداخل می‌کند. این اثر می‌تواند به شیوه‌های مختلفی رخ دهد. زمانی که دو یا چند عضو با یکدیگر معاشرت کنند، ممکن است وسوسه شوند تا مسائل گروه را به خارج آن منتقل کنند. به‌عنوان مثال، دو عضوی که در خارج از گروه با همدیگر دوست هستند، ممکن است که در مواقعی در گروه نسبت به هم عصبانی شوند. پس از آسودگی با مباحث خارج از گروه، آن‌ها ممکن است علاقه‌ی چندانی به بررسی آن در گروه نداشته‌باشند. هرچه حل مشکل آن‌ها به‌صورت مستقل و بدون بهره‌مندی از محیط درمانی گروه صورت گیرد، خودشان را بیشتر از نقطه‌نظراتی که گروه ارائه می‌دهد، محروم می‌کنند.