نظریه روان پویشی برای درمانگران – دیوید بایننفلد

معرفی کتاب

کتاب نظریه روان پویشی از دیوید بایننفلد، دریچه‌ای رو به دنیای روان‌کاوی است. این کتاب که به‌اذعان خود نویسنده برای آشنایی مقدماتی با ابعاد گوناگون نظریۀ روان‌پویشی نوشته شده‌است، سعی دارد با گرد هم آوردن نظریات روان‌پویشی، نکات کلیدی و وجوه افتراقیشان، آن‌ها را درقیاس با یکدیگر توضیح بدهد.

هر مبحث، با معرفی بنیان‌گذار نظریۀ موردنظر شروع می‌شود و سپس به تعریف اصطلاحات و مفاهیم کلیدی نظریه می‌پردازد. کتاب، در ابتدا با معرفی چند کیس بالینی، آغاز می‌شود. بعد در ادامه، آن موردهای بالینی، در هر نظریه‌ای که معرفی می‌شود، ظاهر می‌شوند؛ یعنی یک کیس مشخص، هم براساس نظریۀ ابژه‌ای بررسی می‌شود.

هم از منظر مکانیسم‌های دفاعی به او پرداخته می‌شود و به همین ترتیب، در تمام نظریات روان‌پویشی، راه پیدا می‌کند. این راهبرد آموزشی عالی، کتاب نظریه روان پویشی برای درمانگران را بسیار خواندنی و کاربردی کرده‌است.

این کتاب برای چه افرادی مناسب است؟

خرید و مطالعه کتاب نظریه روان پویشی انتشارات رشد، به متخصصان روان‌کاوی، گرایش‌های مختلف روانشناسی و بهداشت روان و روان‌پزشکان پیشنهاد می‌شود. دانشجویان این رشته‌ها هم به‌شرط مسلط بودن به پیش‌زمینۀ لازم در حوزۀ روان‌کاوی می‌توانند از کتاب حاضر بهره ببرند.

توضیحات تکمیلی

کتاب نظریه روان پویشی ترجمه قهستانی، با چهار ضمیمه به پایان می‌رسد؛ فهرست توصیفی واژه‌ها و اصطلاحات روان‌پویشی، سیر تاریخی تحولات عمده در نظریۀ روان‌پویشی، چارچوبی برای صورت‌بندی جامع روان‌پویشی (شامل گزارش کار و فرایند روان‌درمانی) و مقایسۀ الگوهای روان‌پویشی و شناختی (ازحیث اهداف درمانی، راهبردها و…)

 بریدۀ کتاب

در شرایط آرمانی، فرد احساس حقارتش را با اکتساب و رشد دادن توانایی‌های دیگر یا تغییر در اوهام خود و انطباق دادن آن‌ها جبران می‌کند. اما اگر در او عقده‌ی برتری شکل بگیرد، فرایند انطباق ماهیت نوروتیک پیدا می‌کند. آدلر احساس حقارت را محور اصلی شیوه‌ی زندگی غالب تلقی می‌کرد و بر این باور بود که زمانی که انطباق، تمام جوانب تفکر و عملکرد فرد را دربرگیرد، ماهیت مخربی پیدا می‌کند. ازنظر آدلر این افراد نوروتیک سعی می‌کنند برای غلبه بر احساس حقارتشان، دیگران را تحت کنترل و سلطه‌ی خود درآورند و بنابراین به افرادی قلدر و ازخودراضی بدل می‌شوند و به احساسات قربانیان خود توجه نمی‌کنند و این درحالی است که خودشان هم هیچ‌‍وقت به احساس رضایت خاطر نمی‌رسند. آدلر اعتیاد را جنبه‌ای از این نوع اختلال تلقی می‌کرد که در آن «هذیان برتری» ناشی از مصرف مواد شیمیایی است.