کاربرد پروتکل یکپارچه برای درمان فراتشخیصی اختلالات هیجانی (ابن سینا)

معرفی کتاب

کتاب کاربرد پروتکل یکپارچه برای درمان فراتشخیصی اختلالات هیجانی به‌طور تخصصی به توضیح دربارۀ کاربست‌های بالینی پروتکل یکپارچۀ درمان فراتشخیصی اختلالات هیجانی تمرکز دارد. این کتاب به‌طور گسترده نمایش می‌دهد که چگونه می‌توان این روش را در مشکلات مختلف به‌کار بست و مورد استفاده قرار داد.

شروع فصول کتاب با مقدمه‌ای کوتاه است که خواننده را برای درک و دریافت بهتر مسائل پیش‌رو آماده می‌کند. کتاب یک منبع کامل و جامع است که از توضیحات دقیقی برخوردار است و جای هیچ شک یا ابهامی را برای خوانندگانش باقی نمی‌گذارد.

در بین فصول اگر از کلماتی استفاده شده است که معادل انگلیسی دارند، در همان صفحه معادل آن را نیز قرار داده‌اند که شما را از جست‌وجو در در دیگر منابع اطلاعاتی بی‌نیاز می‌سازد. در پایان هر فصل نیز نتیجه‌گیری قرار دارد که به شما در دریافت هرچه بهتر اطلاعات کمک خواهد کرد.

از مکالمات واقعی و موقعیت‌هایی که ممکن است در اتاق درمان رخ دهد برای شما نمونه‌هایی آورده شده است تا بتوانید به‌صورت ملموس‌تری اطلاعات را دریافت کنید.

فصول پایانی کتاب به نمونه‌های بالینی پیچیده‌تری می‌پردازد تا مخاطب را برای شرایط احتمالی آماده کند. عوامل به کار گرفته شد در تدوین هر فصل از کتاب در فهرست مشخص شده‌اند. از جدوال و داده‌های آماری زیادی برای آموزش اطلاعات استفاده شده است.

این کتاب برای چه افرادی مناسب است؟

کتاب برای درمان‌گرانی مناسب است که قصد دارند با شیوۀ پروتکل‌های یکپارچه در زمینۀ درمان فراتشخیصی اختلالات هیجانی آشنایی بیشتری پیدا کنند. همچنین مطالعۀ کتاب برای دانشجویان، اساتید و علاقه‌مندان به موضوعات روانشناسی توصیه می‌شود.

توضیحات تکمیلی

نویسندۀ کتاب دکتر دیوید اچ. بارلو و تد ج. فارشیون است. دکتر بارلو یک استاد بازنشستۀ روانشناسی و روان‌پزشکی است که بنیان‌گذار مرکز اضطراب و اختلالات مرتبط با آن در دانشگاه بوستون است. او بیش از 600 مقاله و 80 کتاب را تدیون کرده است.

دکتر فارشیون دانشیار پژوهشی در گروه روانشناسی و علوم اعصاب دانشگاه بوستون است. تحقیقات او بیشتر در زمینه‌های درک فرآیند تنظیم هیجان، شناسایی مکانیزم‌های تغییر در درمان، توسعه و نشر معیارهای پیشگیرانه جدید و درمان‌های ارتقا یافته برای اختلالات هیجانی متمرکز است.

بریدۀ کتاب

هم برای بیماران و هم برای درمانگران ممکن است دشوار باشد که بتوانند روی چنین ارزیابی‌های سطح بالاتری از وسواس متمرکز بمانند، به خصوص وقتی وسواس کاملاً غیرمنطقی باشد. با این حال، ارزیابی مجدد به سرعت می‌تواند با هدف قرار دادن وسواس، به جای معنای تجربه وسواسی، از مسیر خارج شود.