اصول مصاحبه بالینی بر اساس DSM-5 اوتمر – جلد دوم

آشنایی با محتوای کتاب

اصول مصاحبه‌ی بالینی براساس DSM-5 یک مجموعه‌ی دوجلدی ارزشمند به‌ترجمه‌ی دکتر «نصر اصفهانی»، روان‌پزشک، استاد دانشگاه و مولف و مترجم منابع دانشگاهی در زمینه‌ی روان‌پزشکی است. این کتاب براساس راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، DSM-5 که ملاک عمل روانشناسان و روان‌پزشکان در سرتاسر دنیاست، راه‌ورسم مصاحبه‌ی بالینی را به درمانگران می‌آموزد تا از خلال آن به تشخیص صحیح برسند و درنهایت به درمان یا بهبود وضعیت درمانجویان اقدام کنند. کتاب حاضر، چهار بعد اساسی مصاحبه یعنی رابطه، تکنیک، وضعیت روانی و تشخیص افتراقی را پوشش می‌دهد تا مصاحبه‌گر بداند چطور باید رابطه‌ی مثبتی با درمانجو برقرار کند و ازعهده‌ی چالش‌های اتاق درمان مثل مقاومت و خصومت بربیاید؛ از چه تکنیک‌هایی استفاده کند تا بتواند اطلاعات بالینی لازم برای تشخیص‌گذاری را از درمانجو دریافت کند؛ چطور با بررسی آن‌چه در خلال گفت‌وگو و مشاهده رخ می‌دهد، به ارزیابی دقیقی از وضعیت روانی درمانجو برسد و درنهایت براساس چه معیارهایی به تشخیص افتراقی برسد.

گروه هدف کتاب

اصول مصاحبه‌ی بالینی براساس DSM-5، جلد دوم، در 15 فصل چندوچون مصاحبه با افراد دارای اختلالات روان‌شناختی را به دانشجویان روانشناسی و روان‌پزشکی، آموزش می‌دهد. این کتاب همچنین مرجعی است برای درمانگران مشغول‌به‌کاری که در خلال درمان به مشکلات ناگزیری برمی‌خورند و به یک راهنمای قابل‌اعتماد نیاز دارند.

نقاط قوت و ضعف کتاب

کتاب حاضر، نه یک منبع تئوری برای حفظ کردن مطالب علمی در حوزه‌ی روان‌پزشکی، بلکه یک راهنمای عملی مصاحبه است. به همین دلیل بخش کوتاهی از هر فصل به تعاریف مفاهیم اختصاص داده شده‌است (با این فرض که طبعا خواننده‌ی کتاب، دانش کافی در زمینه‌ی اختلالات روانشناختی دارد) و بخش عمده‌، به موضوعاتی می‌پردازد که مشخصا در مصاحبه به‌کار می‌رود؛ آن‌چه باید در مشاهده‌ موردتوجه قرار گیرد، سوالاتی که باید پرسیده شود و تکنیک‌ها و آزمون‌هایی که باید به‌کار گرفته شود. تلاش مترجم برای نزدیک کردن محتوای کتاب به فرهنگ ایرانی، بدون آن‌که به مبنای علمی اثر لطمه بزند، اصول مصاحبه‌ی بالینی را برای خواننده‌ی فارسی‌زبان، به منبعی کاربردی تبدیل کرده‌است.

بریده‌ای از کتاب

“بیماران مبتلا به اختلال علائم جسمانی تلقین‌پذیرند. گاهی آن‌ها وجود علائم اضطرابی و یا خلقی ازجمله علائم مانیا را تأیید می‌کنند. برای نمونه اگر این علائم را از آن‌ها بپرسید، افزایش انرژی، حمله‌ی تکلم و خلق بالا را گزارش کرده ولی این علائم به‌حد کافی شدید نیست که در کارکردهای روانی اجتماعی مداخله کرده و یا نیازمند درمان باشد. همچنین گاهی بیماران اشاره‌ای به توهمات کاذب می‌کنند که در شب رخ می‌دهد (مانند دیدن و یا حرف زدن با یکی از بستگان فوت‌شده که در کنار بیمار نشسته‌است). تصمیم درباره‌ی این‌که آیا اختلال خلقی وجود دارد یا نه، مشکل به‌نظر می‌رسد زیرا ما راهی برای آزمایش قطعی منشأ علائم جسمانی آن‌ها نداریم.”