خانواده های روان تنی – سالوادور مینوچین

معرفی کتاب

کتاب خانواده های روان تنی به بررسی این مسئله می‌پردازد که اختلال بی‌اشتهایی عصبی، چگونه ممکن است به خطر حضور فرد در بافت خانواده‌ای ناسالم و مشکل‌دار باشد. خانواده‌هایی که در کتاب از آن‌ها صحبت می‌شود، همگی الگوهای ناسالم ارتباطی دارند که دائما آن‌ها را به امید نتیجه گرفتن تکرار کرده اما در نهایت هیچ تغییر مثبتی اتفاق نمی‌افتد. در واقع کتاب معتقد است که وقتی به فردی که دچار بی‌اشتهایی عصبی است نگاه می‌کنید، نباید او را به عنوان تنها فرد مشکل‌دار و دارای اختلال تصور کرده و به دنبال بهبودش باشید، بلکه باید بافت خانوادگی او را نیز بررسی کرده و تلاش کنید مشکلات را در بستر خانواده هم حل کنید تا فرد مبتلا به اختلال بی‌اشتهایی عصبی، بتواند مسیر بهبود یافتن را همراه با خانواده‌اش طی کند.

این کتاب در 12 فصل و 2 پیوست نوشته شده است. فصل 1 تا 8، به تعریف بی‌اشتهایی عصبی، برنامه‌های درمان‌، راهبردها، اقدامات و نتایج درمان، می‌پردازد. هرکدام از فصول 8 تا 12، داستان خانواده‌ای را بیان کرده و روند مصاحبه و درمان آن‌ها را نشان داده است. 2 پیوست انتهایی کتاب نیز، به ترتیب، به تکالیف خانواده و پژوهش در زمینۀ غدد درون‌ریز پرداخته است.

یکی از مثبت‌ترین نکات این کتاب، وجود مثال‌های بالینی فراوان و مکالمات بین درمانگر و درمانجو و خانواده او می‌باشد. این نکته باعث شده که مفاهیم مطرح شده، بسیار قابل درک و لمس‌تر برای خواننده باشد و آن‌ها بتوانند از این کتاب استفاده کاربردی‌تری داشته باشند. در انتهای کتاب نیز، واژه‌نامه‌ انگلیسی به فارسی و برعکس، قرار داده شده است.

این کتاب برای چه افرادی مناسب است؟

مخاطب هدف این کتاب، دانشجویان روانشناسی و مشاوره، درمانگران و تمامی متخصصین حوزه سلامت روان که به خانواده‌درمانی علاقه‌مند می‌باشند، است.

توضیحات تکمیلی

نویسندگان کتاب نمایندۀ تیمی از متخصصان جورواجوراند: تیمی از روان‌پزشکان، پزشکان اطفال و روانشناسان. این کتاب توسط عبّاس موزیری، فاطمه نادری و محمدرضا اسلامی ترجمه شده و توسط انتشارات کتاب ارجمند به چاپ رسیده است.

بریده کتاب

نخستین دگرگونی خانواده در نتیجۀ دگرگونی در سیستم درمانی رخ می‌دهد. در فرآیند درمان، درمانگر به خانواده می‌پیوندد، کاوش می‌کند، روشن‌سازی می‌کند، خانواده را سردرگم می‌کند، آنان را به جلو هل می‌دهد، و به اعضای خانواده کمک می‌کند سایر واکنش‌ها و پاسخ‌های بین‌فردی را در بافت سیستم درمانی آزمایش کنند. تکالیف خانگی را به خانواده می‌دهد که در آن‌ها اعضا سعی می‌کنند در حضور نمادین درمانگر الگوهای تعاملی جدید را محک بزنند. وقتی فرآیند خودتقویت‌گر  می‌شود، دیگر به حضور درمانگر نیاز نیست و زمان خاتمۀ درمان فرا رسیده است.