رشد انسان فیلیپ رایس

معرفی کتاب

کتاب رشد انسان فیلیپ رایس، یکی از جامع‌ترین و خواندنی‌ترین منابع در حوزۀ روانشناسی رشد است؛ شاخه‌ای که تغییرات روانشناختی انسان در گذر عمر را مطالعه می‌کند.

کتاب حاضر، رشد انسان را در چهار بُعد فیزیکی، شناختی، هیجانی و اجتماعی از پیش از تولد آغاز می‌کند و تا مرگ پی می‌گیرد.

از آن‌جایی‌که درک مباحث نظری حوزۀ رشد، بعضا دشوار و دیریاب است، کتاب این مباحث و مفاهیم را در پیوند با مصادیق زندگی روزمره معرفی می‌کند تا برای خواننده، ملموس شود. در تألیف کتاب روانشناسی رشد از تولد تا مرگ از حدود 2هزار منبع علمی استفاده شده‌است.

این کتاب برای چه افرادی مناسب است؟

کتاب رشد انسان رایس برای دانشجویان گرایش‌های مختلف روانشناسی، به‌ویژه علاقه‌مندان به روانشناسی کودک و نوجوان، مفید و کاربردی است.

مدرسین و پژوهشگران روانشناسی هم می‌توانند از آموزه‌های به‌روز این کتاب، درراستای ارتقای دانش و مهارت‌هایشان بهره ببرند.

توضیحات تکمیلی

کتاب رشد انسان، روانشناسی رشد از تولد تا مرگ، به روش‌های گوناگون، مخاطب را به ادامه دادن مطالعۀ کتاب تشویق می‌کند؛ ازجمله ساختار منسجم کتاب که شامل فهرست مطالب در ابتدای هر فصل و خلاصه‌ای از نکات مهم در انتهای فصل‌هاست و وجود بخش‌هایی برای مطالعۀ بیشتر مثل بخش «نکته» که یافته‌های پژوهشی متناسب با محتوا را به‌طور مختصر معرفی می‌کند.

«درباب والدگری»، هم از قسمت‌های جالب و خواندنی کتاب است که نکات رشد کودک در هر مرحله را متناسب با زندگی واقعی و ارتباط والد-فرزندی توضیح می‌دهد.

خرید کتاب رشد انسان فیلیپ رایس نشر ارجمند با بیشترین تخفیف برای شما عزیزان امکان پذیر است. امید به آن که از مطالب آن بهترین بهره را ببرید.

بریدۀ کتاب

برخی از خردسالان که والدین‌شان آنان را طرد می‌کنند سرد و غیرهیجانی هستند و گاه به‌نظر می‌رسد که وقتی والدین‌شان غروب به خانه بازمی‌گردند یا به سفر می‌روند متوجه حضور یا عدم حضور آنان نمی‌شوند. البته، گاه کودک به‌‎دلیل مشغولیت زیاد با فعالیت‌های مخصوص‌به‌خودش ممکن است به این امر توجهی نکند ولی اگر این رفتار مرتبا تکرار شود، ممکن است نشانۀ فقدان دلبستگی به والدین باشد.

کودکان خردسال ممکن است ازلحاظ شدت دلبستگی تفاوت بارزی با یکدیگر داشته‌باشند. کودکان نادلبسته یا کودکانی که ایجاد دلبستگی در آنان تأخیری است، کماکان بین والدین خودشان و سایر اعضای خانواده یا مراقبان تفاوتی قایل نمی‌شوند. آن‌ها توجه اکثر افراد، ازجمله والدین خودشان را رد می‌کنند و وقتی والدین اتاق را ترک می‌کنند، گریه نمی‌کنند و آن‌ها را نیز دنبال نمی‌کنند. گاهی‌اوقات نیز استقلال پیش‌رسی نشان می‌دهند. ولی این رفتار برای کودکانی که سن آن‌ها تشکیل دلبستگی را ایجاب می‌کند، رفتار بهنجاری به‌شمار نمی‌آید.