توجه آگاهی و درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی برای روان‌ پریشی

معرفی کتاب

این کتاب اولین جمع‌بندی ادبیات پژهشی دربارۀ رویکردهای نوین مبتنی بر پذیرش و توجه‌آگاهی در مورد روان‌پریشی است. «روان‌پریشی» اصطلاحی است که طیفی از علائم بالینی مرتبط، از جمله علائم ادراکی، شناختی، هیجانی و اختلالات رفتاری را شامل می‌شود. این اصطلاح بیشتر به علائم بالینی مثبت اشاره دارد، مانند باورهای نامتعارف، خطاهای ادراکی و توهمات و اختلالات فکر و زبان. این نشانه‌ها همواره با مشکلات هیجانی مانند اضطراب و افسردگی همراه‌اند.  درمان‌های مبتنی بر توجه‌آگاهی و پذیرش که از سنت شناختی‌رفتاری برخاسته‌اند، رویکردهای مفیدی را به کمک به افراد مبتلا به روان‌پریشی ارائه کرده‌اند. تأکید این درمان‌ها، بر تغییر رابطۀ فرد با تجربیات غیرعادی و مشکل‌ساز از طریق تقویت گشودگی، آگاهی و انجام فعالیت‌های هم‌سو با ارزش‌های شخصی است.

در این کتاب، محققان و درمانگران برجسته و باتجربۀ بین‌المللی به این موارد می‌پردازند:

• تشریح مدل‌های درمانی و زمینه‌های پژوهشی مهم در درمان مبتنی بر پذیرش و پایبندی (ACT)
• درمان شناختی فردمدار (PBCT)
• استفاده از توجه‌آگاهی در بافت‌های درمان فردی و گروهی

کتاب از فصل‌های مجزایی تشکیل شده که به ایجاد مداخلات تجربه‌ای برای صداها و پارانویا، سنجش و مفهوم‌بندی مورد و بحث پیرامون روش‌های کار با معنویت از منظر فراشناختی می‌پردازند. بقیۀ فصل‌ها، شرحی از تجربۀ مراجعان از ACT و PBCT بوده و پروتکل‌های شفافی بر مبنای کاربست بالینی عرضه می‌کنند. ناشر این کتاب،کتاب ارجمند بوده که هم‌اکنون از ناشران پیشتاز در حوزه‌های روانشناسی، مشاوره، پزشکی و علوم پایه می‌باشد و تلاش اصلی آن معرفی روش‌های جدید درمانی در این حوزه‌ها است.

این کتاب برای چه افرادی مناسب است؟

دانشجویان روانشناسی، درمانگران تازه‌کار و متخصصان بالینی با تجربه، همه از مخاطبین هدف این کتاب هستند.

توضیحات تکمیلی

تمرین‌محور بودن این کتاب باعث شده تا به راهنمایی کاربردی برای افراد تبدیل شود و آن‌ها می‌توانند به راحتی تکنیک‌هایی که یاد گرفته‌اند را در زندگی روزمرۀ خود پیاده کنند. متن کتاب بسیار روان و گیراست و درک آن به هیچ دانش تخصصی روانشناسی‌ای احتیاج ندارد. نمونه‌هایی موردی نیز در کتاب مطرح شده‌اند که از نکات مثبت آن است. در انتهای کتاب واژه‌نامه نیز قرار داده شده است.

بریده کتاب

در سراسر دورۀ درمان، مهم است با حمایت از فرد در آغوش گشودن به پریشانی‌اش، به الگوهای اجتنابی رفتار او بپردازیم. درمانگر باید مشفقانه با تلاش فرد برای اجتناب از عاطفۀ منفی همدلی کند و در عین حال همراه او اثرات محدودکنندۀ اجتناب را بر حوزه‌های ارزشمند زندگی‌اش بررسی کند. اساس این رویکرد درک این نکته است که آسیب‌پذیری هزینۀ طبیعی قبول یک زندگی سرزنده و معنادار است.