روانشناسی فیزیولوژیک جیمز کالات – جلد اول

معرفی کتاب

مطالعۀ علمی رفتار و ذهن آدمی و حتی حیوانات بدون روانشناسی فیزیولوژیک ناممکن است و درک پدیده‌های پیچیدۀ روان‌شناختی تنها در سایۀ فهم مبانی فیزیولوژیک ذهن و رفتار امکان‌پذیر است.

به همین دلیل است که همۀ دانشجویان و علاقه‌مندان به علم روانشناسی نیازمند مطالعۀ روانشناسی فیزیولوژیک هستند؛ شاخه‌ای که اعم از حوزه‌هایی چون علوم اعصاب، روانشناسی فیزیولوژیایی، نوروسایکولوژی و حوزه‌هایی از این قبیل است؛ چراکه هم پایه‌های فیزیولوژیک و نورونی پدیده‌های روانی را دربر می‌گیرد و هم به چگونگی تعامل محیط و وراثت در شکل‌گیری این پدیده‌ها و نحوۀ تکامل آن‌ها می‌پردازد.

بدون اغراق کتاب روانشناسی فیزیولوژیک کالات بهترین کتاب دراین خصوص است که می‌تواند مطالب پیچیدۀ روزآمد را با استفاده از فناوری‌های نوین آموزشی به خواننده منتقل کند و در عین حال خواننده احساس خستگی نکند.

این کتاب برای چه افرادی مناسب است؟

مطالعۀ کتاب روانشناسی فیزیولوژیک جیمز کالات برای همۀ دانشجویان و اساتید روانشناسی و کسانی که به حوزۀ وسیع علوم روان‌شناختی علاقه‌مندند، مفید است.

توضیحات تکمیلی

چاپ کتاب روانشناسی فیزیولوژیک کالات که رنگی است و صفحه‌آرایی آن که در نهایت آراستگی و زیبایی است و به‌قدری چشم‌نواز ‌است که خواننده از مطالعۀ آن خسته نمی‌شود و همچنین عکس‌های رنگی و کاربردی که در اثنای هر فصل آمده، به فهم بهتر مطالب کمک می‌کند. 

هر فصل، از واحدهای یادگیری تشکیل‌شده که با یک مقدمه شروع و با یک خلاصه تمام می‌شود. این سازمان‌دهی به اساتید کمک می‌کند به‌جای اینکه برای هر هفته کل فصل را در نظر بگیرند، بخشی از فصل را برای هر روز تعیین کنند.

از دیگر نقاط قوت کتاب روانشناسی فیزیولوژیک کالات این است که در پایان هرفصل، روش‌های تحقیق و پیشرفت، خلاصۀ فصل، کلیدواژه‌ آمده و همچنین آزمونی طراحی شده که خواننده می‌تواند خود را بسنجد و منابعی برای مطالعۀ بیشتر هم به خواننده معرفی شده که راه را برای تحقیق و پژوهش باز می‌کند.

بریده‌ای از کتاب

در همین دهۀ ۱۹۸۰ بیمارستان‌ها درمان‌های کمی برای ارائه به بیماران دچار سکتۀ مغزی داشتند. امروزه، اگر پزشکان به‌سرعت عمل کنند، چشم‌انداز خوبی برای درمان ایسکمی وجود دارد. دارویی به‌نام فعال‌ساز پلاسمینوژن بافتی (tPA) لخته‌های خونی را تجزیه می‌کند، (باریناگا ۱۹۹۶) برای اینکه دارو تاثیر داشته باشد، بیمار باید tPA را در عرض حداکثر 4.5 ساعت پس از سکتۀ مغزی دریافت کند. بخش‌های اورژانس پاسخگویی خود را بهبود بخشیده‌اند، اما عامل محدودکننده این است که اکثر قربانیان سکتۀ مغزی با سرعت کافی به بیمارستان نمی‌رسند. (ایونسون فوراکر، موریس وروزاموند ۲۰۰۹ )

تشخیص این موضوع که شخصی دچار سکتۀ ایسکمی است یا خونریزی دشوار است. با توجه به اینکه tPA برای ایسکمی مفید است، اما در مورد خون‌ریزی فقط ممکن است مشکلات را بدتر کند (و گاهی خودش خون‌ریزی ایجاد می‌کند.) پزشک چه کاری باید انجام دهد؟ تصویربرداری MRI این دو نوع سکتۀ مغزی را از هم متمایز می‌کند، اما تصویربرداری‌های MRI وقت‌گیر هستند، و زمان، محدود است.