برگردیم سراغ درس‌ها؛ چه درسی خیلی تو را به چالش کشید و با کدام درس راحت‌تر بودی؟

علم‌النفس خیلی برایم سخت بود و چندین منبع را مطالعه کردم تا بالاخره فهمیدم اصلا حرف حسابش چیست. اوایل توی آزمون‌ها این درس را منفی می‌زدم و حتی تصمیم گرفته‌بودم سفید بماند ولی رهایش نکردم و تلاش‌هایم بعد از عید جواب داد. درعوض در فیزیولوژی خیلی خوب بودم؛ چون در رشته‌ی مامایی واحدهای سنگین فیزیولوژی گذرانده‌بودم.

ماه‌های آخر و جمع‌بندی را چطور گذراندی؟

برای جمع‌بندی، کتاب‌های بانک نکته‌ی روان‌تاک، تألیف آقای تاجدار و خلاصه‌های خودم را مطالعه کردم. هر هفته هم دو آزمون جامع از کنکورهای سال‌های قبل می‌دادم.

کمی هم از روز کنکورت تعریف کن.

روز کنکور برای من خیلی آرام بود. اصلا استرس نداشتم چون مطمئن بودم باتوجه به شرایطم، بهترین تلاشم را کرده‌‎ام. آن روز، نقطه‌ی پایان تلاشم بود و از این‌که تا پایان راه جنگیده‌بودم، احساس رضایت می‌کردم. دفترچه را که گرفتم، از درس آسیب شروع کردم. بعد رفتم سراغ رشد و بعد هم بالینی. سه متن از زبان را جواب دادم بعد فیزیو، علم‌النفس و آمار را زدم. درنهایت سه متن دیگر زبان را جواب دادم و تمام.

برای رسیدن به این نقطه‌ی آسودگی و رتبه‌برتر شدن از چه چیزهایی چشم‌پوشی کردی؟

من از زمانی که برای دیگران صرف تفریح، بودن درکنار خانواده و خوش‌‌گذرانی می‌شد و کلی لذت‌ کوتاه‌مدت دیگر، چشم‌پوشی کردم. باید اعتراف کنم که این سخت‌ترین قسمت درس خواندن بود اما اگر بتوانید این چالش را رد کنید، قدم بزرگی برداشته‌اید. با این‌حال، اصلا فکر نمی‌کردم رتبه‌ی تک‌رقمی بیاورم و فقط می‌خواستم در یکی از دانشگاه‌های تهران قبول بشوم. جایی خوانده‌بودم روی مسیر تمرکز کنید، موفقیت به‌صورت جانبی رخ می‌دهد.

اگر یک‌‎بار دیگر در موقعیت کنکور قرار بگیری، چه اشتباهاتی را انجام نمی‌دهی؟

اگر برگردم عقب، این مسیر را با انگیزه‌ی بیشتری طی می‌کنم تا بیشتر بهم خوش بگذرد. البته می‌دانم که این حرف، حاصل موفقیت الان است چون طبعا آن‌موقع نمی‌دانستم چه چیزی درانتظارم است. دیگر این‎که احتمالا اگر به گذشته برگردم، از روز اول درس خواندنم، مشاوره با آقای تاجدار را شروع می‎کنم. من از مهرماه، مشاوره گرفتم و تابستان را با کلی استرس گذراندم. درحالی‌که اگر از همان اول با مشاور پیش می‌رفتم، آرامش بیشتری داشتم و آن همه بابت منابع اشتباهی هزینه نمی‌کردم.

موفقیت و شکست را چطور می‌بینی؟

شاید بچه‌ها فکر کنند حرفی که می‌خواهم بزنم، به‌خاطر این است که تک‌رقمی شده‌ام ولی واقعیت این است که من شکست‌های سنگینی را از سر گذرانده‌ام و عقیده‌ام حاصل تجربه‌ی آن‌هاست، نه موفقیت فعلی‌ام. به‌نظرم معنایی ندارد که روی تجربه‌هایمان اسم شکست بگذاریم، هرچند تجربه‌های تلخ و دردآوری باشند. وقتی نظریات روانشناسی را می‌خواندم، متوجه شدم که تقریبا همه‌شان روی این موضوع اتفاق‌نظر دارند که رشد انسان بعد از تجربه‌ی ناکامی‌ها اتفاق می‌افتد و فرد با هر ناکامی، پخته‎تر می‌شود. اگر معنای زندگی ما رشد و تکامل باشد، تحمل تلخی ناکامی برایمان راحت‌تر می‌شود و اگر درگیرودار مقایسه‌ی زندگی خودمان با دیگران بیفتیم، رنجمان پایان‌ناپذیر خواهدشد.

تو در موفقیتت، غیر از تلاش خودت، چه کسانی را سهیم می‌دانی؟

اول از همه «هذا من فضل ربی». در مرحله‌ی بعد هم خانواده‌ام و مشاورم، آقای تاجدار بیشترین سهم را داشتند. به‌علاوه باید بگویم که کتاب‌های جامع روان‌آموز قطعا نقش پررنگی در موفقیتم داشت. اگر کتاب‌های روان‌آموز به این خوبی تألیف نشده‌بودند، جمع‌آوری مطالب از کتب مختلف، کار طاقت‌فرسا و غیرممکنی می‌شد. از دکتر خجوی هم بابت تدریس خوبشان در کلاس رشد و بالینی تشکر می‌کنم.