نقطۀ قوت کتاب نظریه های مشاوره و روان درمانی گروهی نوابی نژاد، دیدگاه انتقادی آن است که ضمن معرفی فنون رویکردهای درمانی مختلف و توضیح دادن اطلاعاتی مانند اندازۀ گروه و طول و تعداد جلسات در هرکدام، محدودیت‌های این رویکردها را هم بیان می‌کند تا مخاطب با علم به این محدودیت‌ها، تصمیم بگیرد.

بریده‌ای از کتاب

نظریۀ راجرز مبتنی‌بر این فرضیه است که مراجعان می‌توانند عوامل موجود در زندگی را که باعث غم و اندوه آن‌ها شده‌است درک کنند. آنان همچنین قابلیت خودرهبری و ایجاد تغییرات سازنده را دارند. تغییر زمانی حاصل می‌شود که درمانگر مجرب بتواند با مراجع رابطۀ توأم با احترام، صداقت و خلوص و پذیرش و درک همدلانه ایجاد کند. مشاورۀ درمان‌بخش زمانی عملی می‌شود که در یک رابطۀ رویاروی بین دو نفر و در محیطی امن و دلپذیر صورت گیرد. در چنین ارتباطی مراجعان دفاع‌های سرسختانۀ خود را فرومی‌ریزند و ابعادی از شخصیت خود را که تا آن زمان انکار یا تحریف می‌کردند، می‌پذیرند. رویکرد مراجع-محوری بر روابط بین مراجع و درمانگر تأکید دارد؛ به‌طوری‌که نگرش درمانگر بیش از دانش، دیدگاه یا فن او حائز اهمیت است. مراجعان تشویق می‌شوند تا از این رابطۀ درمانی در رشد توانایی‌های بالقوۀ خویش بهره ببرند و تبدیل به فردی شوند که می‌خواهند باشند.