وینیکات و کوهات در باب بیناسوژه‌ای و اختلالات پیچیده

معرفی کتاب

نویسنده در این کتاب تلاش کرده است تا گذار تدریجی روانکاوی از اکتشافات فرویدی با عبور از گذرگاه همکاری‌های وینیکات و کوهات به سوی روانکاوی دونفرۀ کنونی را نشان دهد؛ در واقع این کتاب، حوزۀ روانکاوی معاصر را نشان می‌دهد. این حوزه به مطالعۀ رنج ناشی از آسیب‌های اولیه می‌پردازد؛ مخصوصاً در مورد منشأ ایده‌های وینیکات و کوهات بحث می‌شود و آن‌ها به صورت انتقادی مقایسه می‌شوند. این کتاب، مفاهیم نظری را مورد بحث قرار داده که اصطلاحات بالینی متداول را توضیح می‌دهد. هدف این کتاب، مقایسۀ نظریه‌های وینیکات و کوهات است که با شیوه‌ای بالینی مرتبط هستند که هر بیمار را منحصربه‌فرد می‌داند.

کتاب 10 فصل داشته و هم شامل موارد تاریخچه‌ای و آموزشی به شیوه‌ای پویا و روشن می‌باشد و هم برای رشد دیدگاه‌های متفاوت در حوزۀ روانکاوی، مسیری باز و مهیا می‌کند. این کتاب همچنین فضای بسیار انعطاف پذیری را برای مخاطبان خود ایجاد کرده که در آن شکوفایی اندیشه را تجربه خواهند کرد. نویسنده، کارلوس نمیروفسکی است که در سال 1969 از دانشگاه بوینس‌آیرس فارغ التحصیل شده است. او عضو انجمن روانکاوی، تحلیلگر اموزشی و استاد و کارشناسی ارشد روانکاوی می‌باشد. مترجمان این کتاب نیز همگی از کارشناسان ارشد و دکترای روانشناسی هستند. ناشر این کتاب، کتاب ارجمند بوده که هم‌اکنون از ناشران پیشتاز در حوزه‌های روانشناسی، مشاوره، پزشکی و علوم پایه می‌باشد و تلاش اصلی آن معرفی روش‌های جدید درمانی در این حوزه‌ها است.

این کتاب برای چه افرادی مناسب است؟

دانشجویان روانشناسی و مشاوره، درمانگران، پژوهشگران و تمام کسانی که به رویکرد روانکاوی معاصر علاقه‌مند هستند، از مخاطبین هدف این کتاب می‌باشند.

توضیحات تکمیلی

با توجه به پیچیدگی تحولات علمی در درون و بیرون از حوزۀ روانکاوی، تعاریف سنتی مفاهیم اساسی روانکاوی دیگر به اندازۀ کافی، جامع نیستند.  در نتیجه به مفهوم‌سازی‌هایی نیاز است که پدیده‌های بالینی جدیدی که در بیماران امروزی مشاهده می‌شود را دربرگیرد و مشارکت‌های درون، بیرون و روی مرزهای شیوۀ ما را در نظر داشته باشد. هدف این کتاب، ارائه همین مفهوم‌سازی‌های جدید است و به این کار را به خوبی انجام می‌دهد.

بریده کتاب

خودشیفتگی اصطلاحی است که مجموعه‌ای از معانی را در علم ما در رابطه با تکامل روان و کار بالینی ایجاد می‌کند. همان‌طور که دابلیو . بارانگر اشاره می‌کند، «در نظریه‌پردازی روانکاوی، مفهوم خودشیفتگی، موضعی شبیه به تشخیص دارد: هر دو منجر به بازسازی عمیق نظریۀ روانکاوی می‌شود.»